MILOŠ ZUBAC / МИЛОШ ЗУБАЦ

Mehmed Begić postao je generacijski pesnik. Bio je to verovatno i pre nego što je južnu i središnju Hercegovinu zamenio južnom i srednjom Amerikom, pre nego što je svoj geografski zavičaj morao da napusti zarad duhovnog, ali neretko se desi da prisustvo jednog istinskog umetnika postaje drugima vidljivo tek kada ga, samo naoko paradoksalno, definiše njegovo fizičko odsustvo. Begić je već godinama dovoljno udaljen da bi nam njegova poezija bila dovoljno bliska. Postoji tu neki detinje jasan magnetizam, privlačnost pesnikovog pogleda s nama daleke, egzotične strane, gravitacija iskustvenosti čoveka koji je pristao na seobe, dobrovoljno iskorenjenog iz trpke hercegovačke zemlje s punom merom žrtvenosti i ličnog odricanja, a sve ne bi li iznašao ličnu autentičnost i jednu novu, svesno stečenu zavičajnost u tuđini u kojoj mu ništa obećano nije. Kadar je za to samo onaj kome je cela planeta mogući dom, što ne znači da svojim stranstvovanjem kao sudbinom neće aktivirati u čitaocu neprolazno b...

  Dragi Meša (i ne znaš koliko mi je milo što imam konačno nekoga sa ove strane horizonta da nazovem Mešom), slušajući pesme Opasnog čovjeka, stigao sam negde u samo srce, u sredinu, kod Posleponoćnog boksera, kada sam se najednom zamislio nad stihom o slomljenim šakama. Pritisnuo sam pauzu. Toliko su me te skršene ruke iz tvoje pesme podsetile na Vikotora Haru. Pomislio sam - možda Meša zna ono što i ja znam, a u mom životu u kojem sam upoznao mnoge duše, u tri prsta mogu se nabrojati oni koji su znali. I onda, vođen tom neobičnom uzbuđenošću, skočio na drugi album koji sam našao u ponudi na Basheskia stranici.  I tamo je bila cela jedna pesma posvećena čileanskom martiru. Tada mi se učinilo da te poznajem stotinama godina i bio si mi veoma blizak i drag. Potom sam se vratio Opasnom čovjeku i slušao sve do konca. Imao si zamašnu i sigurno sasvim zasluženu  sreću s ljudima koji su tvojoj poeziji pružili muzičku postelju i muzičko kretanje - već prema potrebi same pesme. S...

* Prije nekoliko dana objavili ste onlajn izdanje albuma „ Hazarske”. S obzirom na to da se za sada pjesme mogu preslušati samo na Vašoj bandcamp stranici, kakve su reakcije? Neobično su brojne. Od izuzetnih duša – takvi su i utisci. Ima onih koji misle da ovakvog albuma nije dugo bilo na Balkanu ili da ga zapravo nikada nije bilo do sada. Ima onih kojima je taj album najdraža zvezda na mom muzičkom nebu. Za njih su ove hazarske pesme pravovremeni povratak domu, prilika da se čovek vrati sebi samom. Ima i drugačijih utisaka, poneko zavitla medijski kamen na album, ali taj se kamen lako pretvori u leptira koji mi na kraju sleti na prst. Dobro je što „ Hazarske”, u sasvim malo vremena, polarizuju mišljenja i izazivaju protivrečna osećanja u ljudima. Predugo već, muzika kod nas nema tu stimulativnu snagu. Ne podstiče na suprotice. Ne izaziva. Služi uglavnom kao odušak muzičarima i sve manje biva iskustvo koje nekome može da promeni život. * Kad će se numere naći na na svim značajniji...

1. Zašto muzika? Zato što je ima u svakome od nas. Zato što najsnažnije reagujemo na muziku. Zato što smo i sami – muzika. Neko je jedan ton u beskrajnoj kosmičkoj simfoniji, a neko od sebe u životu načini celu zasebnu pesmu. 2. Opišite nam ukratko proces stvaranja pesme? Ona se stvara sama, ja sam još jedna drvena svirala kroz koju vetar duva i kreira melodije. Kada hoću da budem više od toga, pesma ispadne manje dobra. 3. Savet za mlade umetnike i stvaraoce? Stvaranje je najveća životna zabava (poruka ispisana na mojoj šolji za kafu). 4. Kako je nastalo Vaše najnovije muzičko izdanje? Ono je praktično naručeno, reč je o pesmama koje su snimane za potrebe jedne televizijske emisije posvećene manastirima u Bačkoj, Banatu i Sremu. Međutim, od početka sam tim pesmama prilazio s namerom da im pružim jedan život više – da mogu prikupljene na jednom izdanju da žive samostalno, nezavisno od matičnog serijala. Sada su one sačuvane na muzičkom albumu s potpisom novosadskog ...

  „Ono što ja znam i umem očigledno je u sadašnjem vremenu nepotrebno. Teško da je danas neophodna mudrost. Ovo je vreme dovitljivosti i spremnosti na rizik. Petnaest godina nisam kao pesnik nastupao u Novom Sadu, ne računam priredbe za decu. Devedesetih godina niko nije smeo da mi štampa knjigu pesama Hazarske pesme. Jedino se Tika Pavlović usudio u Beletri da ih objavi, ali nikad knjiga nije stigla do knjižara.” – izgovorio je moj otac, u jednom davnom razgovoru za novine, negde nakon petooktobarskih političkih promena. Knjiga koju je spomenuo bila je odštampana, ali je ceo tiraž bio uklonjen, osim jednog jedinog primerka koji je izdavač krišom dostavio pesniku. Taj sam primerak dobro zapamtio, kao i pesme koje same po sebi nisu davale povoda za zabranjivanje, ali jesu i i te kako sačuvale tamnu uspomenu na vreme u kojem je moj otac, najednom, postao ličnost na koju su se okomile „blatonoše, popljuvači i gnjide”, na mučno doba posleponoćnih telefonskih poziva, uhođenja i pripreći...

Književnik, poeta, pjesnik, kantautor... sve su ovo pridjevi koji idu uz ime Miloša Zubca. A onda, kada to izgovorite, čini se da je opet malo da opišu umjetnički opus sjajnog nasljednika oca Pera. Jer, kada Miloš piše ili pjeva o ljubavi, kao da vas tjera da volite još više. A onda vas, u drugi mah, uvjeri da je moguće i umjetnički nevjerovatno skladno lirske narodne pjesme obojiti bluz tonovima. Kao na primjer, na posljednjem, ovog proljeća objavljenom albumu ,,Kosovske“. Rođeni Novosađanin do sada je objavio pjesničke knjige „Vilindar“, „Poezika“ i „Flor Y Canto“. S Danilom Vuksanovićem štampao zbirku prozaida i crteža „Duali“, a objavio je i studije „Molitve Desanke Maksimović“ i „Poetika Duška Trifunovića“. Predvodi muzičku družinu Prkos Drumski, a jedan je od osnivača i aktera regionalnog kantautorskog i pjesničkog kolektiva Novi Odmetnici. Po njegovoj zbirci pjesama „Poezika“, nazvan je festival regionalne autorske muzike u Kulturnom centru Novog Sada. Za upoznava...

’Kosovske’ album by Serbian singer songwriter Milos Zubac is tainted with just right amount of rustic tinge. It’s entirely warranted, of course within both folk music and the wider artistic spectrum to have such a keenly honed ability to locate in a song the emotional essence that can, in just a single phrase or vocal elision, cut one to the quick. Rather than a gift or innate instinct, it’s the result of a remarkable feat of collective aesthetics in which Milos’ subtle arrangements draw the maximum impact from Serbian cultural heritage, originated from Kosovo and Metohija, and his distinctive intonations. Applied cleverly, the results are an artistry of bygone times, folklore and drama, as demonstrated on this ground-breaking album.  Songs are sung in a gentle breathy caress, Milos’ powerful baritone supported by angel-like female vocalists who create this illusion that the words drifting away, feather-like, at the ends of lines. ’Kosovske’ songs employed avian a...