Miloš Zubac: „Paralele” i „Paralele II”: Sreća u indigo boji

Miloš Zubac u pjesmama diše životnu ostvarenost, a ona treperi u jednoj riječi koja provijava na brojnim stanicama ovog muzičkog putovanja: „porodica”.

Foto: Đorđe Bubnjević

Plemenito je i ljekovito kad naučite da vas raduje tuđa sreća. A Miloš Zubac na albumima „Paralele” i „Paralele II” sopstvenu sreću prosipa poput padalica iz kosmičkog đerdana.

Miloševa sreća je jedna duga putanja, vertikala odrastanja. U tri zemlje i u četiri grada, u Zagrebu, u Novom Sadu, Beogradu i u Tuzli, novosadski kantautor je, istovremeno radeći na ploči „Manastiri”, vrlo ciljano želio da na „Paralelama” okupi ljude bitne za njegovo autorsko formiranje u muzici. Miloš u ovim pjesmama diše životnu ostvarenost, a ona treperi u jednoj riječi koja provijava na brojnim stanicama ovog muzičkog putovanja: „porodica”. Stoga su „Paralele” i „Paralele II” svojevrsna posveta svim njima, Miloševima.

Djetinje tuge

Na početku „Paralela” Miloš je samo naizgled neuhvatljiv; u pjesmi „Šta si mi rekla ispod orbite” ona mu poručuje „Potrebna je velika brzina da te neko uhvati u svemiru”, i još jedno „Porodica je brod”... Nakon dominantno putene i vrlo delikatne „Kotezi Revisited” je ključna, pjesnička tačka, pjesma „Paralele”. I lagana, plovna folkerska rijeka. Od jednog pitanja djetinjstva: „Kolika mora biti snaga Svevišnjeg da se ne umeša u detinje tuge?”, do savršene slike „Među paralelama naše mnogostruke ljubavi, jedna se porodica jelena nežno zaigrala u čestaru...”. Da Zubac ne napiše više nijedan stih, ovih nekoliko bilo bi dovoljno da bude potpuno ostvaren pjesnik.

U „Srcu psa” Miloš priznaje i „U meni se neprestano otvaraju nove daljine”, ali i „Odabraću jednako da ti se vratim”, uz jednu vinjetu o promrzlom francuskom vojniku iz Tolstojevog romana „Rat i mir”. Potom u „Čoveku sa zvezda”, obojenom neočekivanom elektronikom (sjajna smjernica za njegovu dalju karijeru) Zubac nagovještava jedan rastanak („kada istekne ova oročena kosmička mimikrija”)... I već u narednom koraku je potpuno odrastao i racionalan; u pjesmi „Trezan i rezak” dotiče dan „trezan poput naknadnog roditeljskog izvinjenja detetu”.

 Izbor stvarnosti

Mala i najličnija, neočekivana „Voda pamti” na kraju „Paralela” (o čemu se radi, najbolje da sami otkrijete na Miloševoj Bandcamp stranici) jeсте uvod za razigranije, koherentnije „Paralele II”. U „Ocu na balkonu” sa dječijeg igrališta i kroz gole granje hvata ritam budućnosti na dvije ljuljaške, u savršeno slikovitom prikazu intimnog prostora. Sa cijelim svijetom se miri u „Dugom tragu kočenja” i „Izboru stvarnosti” („dopusti drugima da ono što jesu budu i putem onog što nisu”) – samo da bi brinuo i čuvao onaj prostor koji pripada njemu bliskima. A posebno onoj koja je „znala da nikad nisam bio mlad” („Poreklo tvoje snage”).

 „Izazvan da voli”, kako sam sebe opisuje (i još: „majstor ekvilibristike, veštak relativizacije, stabilizator tolikih nemira”), Miloš dotiče jedno „Stelarno jemstvo” u finišu „Paralela II”... I onda znate koliko je potpuno zatečen „čudom od života koje ne cenimo dovoljno”. U trakama zvjezdanog svjetla, tada u završnici, sklizne jedno priznanje: „Hoću da budem tvoj indigo”... I tu, na ivici sanjive harmonije, ostaje samo priznati, koliko ljekovita i medna jesu priznanja sreće Miloša Zubca. Na jednoj „Nebeskoj reci”, kojom već uveliko kormilo prepušta svojoj Mileni. 

Stojan Stamenić

Tekst objavljen izvorno u Pobjedi.