MILOŠ ZUBAC / МИЛОШ ЗУБАЦ

Sa druge strane oka nije pesnička zbirka u užem smislu a jeste zbirka stihova. Ona je i duboko personalizovan lirski spomenar s fotografskim reminiscencijama, zamišljen kao nadoveznica na dokumentarno-biografsku knjigu Revir – jedna priča . To je jedan kontekst u kojem valja videti Nešićevu novu knjigu: ona je druga, lirizovana strana njegovog čarobnog stvaralačkog zlatnika iz mladih dana, s tim što se u toj knjizi vidi mnogo više i dalje od njegove prozne, narativne istorije s jednim od najvrednijih autorsko-klupskih novosadskih sastava iz devedesetih godina. Drugi je kontekst prirodno određen Nešićevim izborom muzičkog žanra kojem je dosledno poklonjen, a to je u nas sasvim nerasprostranjena šansona. Ona koja dolazi s frankofonih i mediteranskih izvora, a koja je neuporedivo razvijenija u obližnjoj Hrvatskoj. Kako šansona tematski najviše duguje uspomenama, to su uspomene ono gorivo koje je hrani, supstanca koja je oživljava, pa su lirska sećanja građa za ovu Nešićevu knjigu....

Vladimir Marinović je liričan čovek. Distorzivno-liričan. Njegova naklonost prema Nilu Jangu nije nepoznata, ali je od posebne vrste. Marinović je izrazito osetljiv na one naoko sporedne faktore koji čine Jangove najbolje muzičke emanacije mogućim – na plodnu zemlju u koju je Jang pobacao seme budućih velikih pesama, a tu zemlju činili su ljudi iz neuporedivog i nezamenljivog pratećeg sastava Crazy Horse. Pogotovo Deni Viten. Marinovićeva nova muzička inkarnacija, konceptualna grupa Glib, najlepša je moguća nadoveznica na Vitenov kratkotrajan a sudbinski dalekosežan rad s Jangom. I kreativan omaž i dostojni stvaralački refleks kakav do danas prosto nismo imali.  Marinović je i duboko tradicionalan čovek. Album njegovog trija Glib, sa svega četiri pesme ‒ ali četiri dragocene ‒ snimljen je uživo, na način koji pripada davnom vremenu uoči drugog velikog globalnog rata, kada su se celi muzički sastavi snimali ujedno, kao celina, a ne kao skup zasebnih tonski zabeleženih ...

Novoamerička urbana osećajnost, utemeljena na mitološkim prostranstvima, arhetipskim narativima i žanrovskim komponentama bluza, folka i garažnog rokenrola, odavno se zaprimila u srpskoj kulturnoj geografiji i dosledno je godinama davala reflekse kao izdanke u cvetanju jedne žilave muzičke scene, upravo originalne utoliko što doslovno sledi zaboravljenu definiciju istinske originalnosti – a to je pozivanje na korene. Poreklo ove scene ne pripada srpskoj odnosno slovenskoj baštini, nego se ona poji na izvorima nadahnuća sasvim drugog kontinenta i druge folklorne građe. Otuda možemo govoriti o amerikanizovanju jedne muzičke stvaralačke grane na stablu srpske muzike i to grane koja je razvila bogatu krošnju i dala izrazito vredne plodove. Međutim, dobrom srećom, taj prenos snažnih američkih uticaja na srpske autore nije deo paketa opšte latinizacije srpske kulture i odricanja od autohtonih vrednosti naše folklorne i muzičke tradicije, niti pripada sračunatom društveno-političkom in...