MILOŠ ZUBAC / МИЛОШ ЗУБАЦ

– Ovo je autor koga treba da upoznaš. „ Rezervna kultura ˮ …kao iz tvoje knjige da je izašao. Ima škotsku i rusku krv. Skroman je i dobar čovek. U Španiji i Portugalu je prilično velik, tamo je osamdesetih nastupao s Koenom. Ti bi jedini umeo ovde da napišeš nešto o njemu. Da ga osetiš i prepoznaš – govori mi stari prijatelj, javljajući se iz Nemačke, posvećeno i uzbuđeno kao izvidnik koji šalje dimne signale pred dolazak Nika Garija u Beograd i Novi Sad. Otkriva mi ime za koje do tada nisam čuo. A to je uvek željena situacija za muzičke posvećenike. Iste večeri šalje mi probrane snimke i ovlaš mi, u digresijama između pesama, zapisuje sudbinu Garijevog uvračanog albuma iz 1968. godine, konceptualne muzičke priče o Džej Bi Stanislasu koja je imala potencijal da devetnaestogodišnjem Britancu s privremenom adresom u Parizu otvori sve dostupne kapije do globalne prepoznatljivosti i svetskog čuvenja. Vrata se na kraju nisu otvorila. Neuspeh tog ambiciozno izvedenog dela u potonjim d...

The process of healing for a nation is a long and difficult one, fraught with disappointment and tantalising glimpses of joy. When war is over soldiers return home and pretenders strive to be kings. Some people dwell in bitterness and prejudice while others strive for beauty and cultivate peace. In such times the poet becomes a mirror and reflects the depths of the heart of a people. The poet is able to describe what is beautiful and instil hope or expose what is ugly and issue a warning. Some people may even listen. MILOŠ ZUBAC I MILAN KORAĆ have released their second collaboration, Serbia **** (ROCKSVIRKE https://rocksvirkerecords.bandcamp.com/album/serbia ), a sociocultural critique of their country's development since the end of the former Yugoslavia, with which they hope to provoke debate and raise awareness using music and poetry. Of course, some things never change and Zubac and Korać cleverly intersperse their own contemporary lyrics with hundred-year-old...

Juče sam se sreo s Martinom. Prvi put. Boravila je u Novom Sadu, pričala o svojoj knjizi Huzur. Bio joj je prvi put. Napisala divnu posvetu mom starom, presretna što će knjiga stići do ruku onoga ko je prosuo Mostarske kiše po njenom detinjstvu. Rekla mi kako je odmah po dolasku u grad potražila Balaševićevu kuću i neka mesta iz pesama koja je sanjala. To već nisam čuo prvi put. Jedan od najboljih ljudi u mom životu, prijatelj do kosti, došao je tako u Novi Sad pre deset jeseni, takođe prvi put i odmah hteo da vidi istu tu kuću. Ista mesta iz stihova melanholičnog ravničarskog trubadura. A došao je iz kršnog kraja kao i Martina, iz Vr(h)gorca podno Matokita. I nije tu kraj podudarnostima koje su me presložile iznutra. Moj neuporedivi drug Ivica Begin Stanković kao dete je pregrmeo rak, a potom se bolest vratila i ponovo razvila u njegovom telu u vremenu kada smo najprisnije prijateljevali. Za Martininu bolest i način na koji se s njom ogledala jesam znao. Ono što nisam znao je...